webloghans
Ervaringsdeskundige en
fysiotherapeut Hans van Mourik deelt zijn kennis over prothese en orthese in zijn weblog op pro-orthese.nl
Terwijl de politiek verwoede pogingen doet om de zorgwet te vernieuwen en aangeeft dat patiënten ondanks verlies van vrijeartsenkeuze toch nog ruim voldoende kunnen kiezen, gaat op de achtergrond de wurggreep van de zorgverzekeraars gewoon door. Men kijkt niet meer op dat zorgverleners klagen, dat is immers het ondernemersrisico en de politiek verschrikt ook al niet meer dat patiënten worden gekneveld door hun zorgverzekeraar.
angst dat men anders geen prothese meer krijgt en nooit meer zal kunnen lopen
Binnen ministerie van VWS, de minister en patiëntenorganisaties wordt toegestaan dat beperking van vrijheid steeds verder wordt doorgevoerd.
Een voorbeeld uit de praktijk:
Werkt de Achmea-groep met een zorgbemiddelaar voor haar verzekerden mee, zo tegen werkt de afdeling van medische hulpmiddelen voor prothesedragers. Het overkomt veel prothesegebruikers dat het product dat het best functioneel aansluit op het dagelijks gebruik afgewezen wordt door kwaliteitsadviseur Hulpmiddelen & Mobiliteit.
Medewerker Achmea laat zien geen competentie te hebben en kennis over het product laat zwaar te wensen over.
Uit onlangs begeleiden door Prothese-Unlimited van een verzekerde van de Achmea-groep werd mij dat duidelijk.
Helaas, de sportzomer is voorbij, we horen het vandaag keer op keer, vanmiddag weer gehoord bij één Vandaag. Mensen hebben het beeld dat na het Ek Voetbal, Tour de France en de Olympische spelen een einde is gekomen aan alle sport evenementen. Beste mensen dit is een journalistieke dwaling. Al is “de Mart” niet gecharmeerd van sport door mensen met een handicap en vindt hij niets van beachvolleybal en hebben veel sportjournalisten de zelfde trein genomen als het golden Nederlandse team vandaag naar Den Bosch, er staan vanaf 29 augustus vele sporters over de hele wereld klaar, die ontzettend veel zin hebben in de Paralympics.
Terwijl we in Nederland
Medische hulpmiddelen, zoals arm- en beenprotheses, worden ook uit de basisverzekeringen bekostigd, maar lang niet iedereen ontvangt op een normale manier zijn essentiële hulpmiddel om te functioneren voor de dagelijkse activiteiten. In 2002 was een duidelijke afspraak over een adequaat functionerend hulpmiddel voor iedere hulpmiddelengebruiker. Er is geen centraal geregelde toestemmingsverplichting en kan iedere zorgverzekering de aanspraak op de verschaffing zelf regelen. Het recht op aanspraak is individueel bepaald, maar wat blijkt nu, het lijdt vaak tot afwijzingen. Reden te duur of men vindt het niet doelmatig.
Ik ben voor een open communicatie met elkaar. Je kunt het namelijk niet altijd eens zijn met elkaar en binnen ons gezin praten we
dat met elkaar uit. Mensen scholen bij elkaar en dan verwacht je dat in verenigingen dit proces ook zo verloopt. Dat blijkt niet altijd zo te zijn. Gisteren heb ik bij een vereniging, een vereniging die ik zelf heb opgericht, gemerkt dat ik niet meer welkom was op de Algemene Ledenvergadering om mijn eigen verhaal te brengen. De leden werden onjuist geïnformeerd en het bestuur was bang dat de waarheid aan het licht kwam . Immers hadden ze mij wel eenvoudig toegelaten dan zou alles aan het licht komen, dat kun je als bestuur niet gebruiken. Het bestuur had dus “iets” te verbergen.